Nog ene dan ...om het af te leren!

Vanmorgen...of eigenlijk gistermorgen ( weer even wennen aan het tijdsverschil) stapten we in de auto voor onze laatste rit van Cape Cod naar JFK. In totaal hebben we zo'n 4500 km gereden! De rit ging vrij vlot maar op het eind moesten we toch nog even haasten. Auto inleveren, shuttle naar terminal 7....toen naar 8 want we zaten verkeerd. Inchecken was online niet gelukt dus dat moesten we ook nog even doen en vervolgens de koffers afgeven wat nog even spannend was want twee waren er te zwaar, maar gelukkig vonden ze het nog acceptabel. Bij de gate aangekomen hoefden we maar een paar minuten te wachten en toen konden we al aan boord. Het vliegtuig was wel erg klein voor zo'n lange vlucht, dat hadden we nog nooit gehad dus van slapen kwam helaas niet veel terecht. Gelukkig vlogen we rechtstreeks naar Brussel waar mijn vader en Wiek al op ons stonden te wachten. Alle koffers waren gelukkig ook heel aangekomen en een paar minuten later zaten we in de auto op weg naar ons huisje! Thuis wachtte ons een aantal leuke verrassingen van mijn ouders bloemen en van onze stalkers een heel leuk bericht, cadeau en een fles Sangria...Marian die wacht op jou hoor!! Superbedankt hiervoor, dat was erg leuk thuiskomen!!! Nu alle was draaien en proberen wakker te blijven om zo snel mogelijk weer in een normaal ritme te komen. We zijn dus weer veilig thuis en kunnen nu weer gaan broeden op onze volgende vakantie ;) @ Marian & Michel, we willen jullie bedanken voor alle berichtjes en de moeite die jullie gedaan hebben en wensen jullie een supervakantie in Tenerife! groetjes Sandra en Richard

De laatste dag!

Vandaag was uitslaapdag en de wekker stond op half 10. Ik was echter alweer om half acht wakker! Even op de Ipad zodat ik niemand wakker maakte daarna ben ik bij de receptie een kopje thee gaan drinken. Richard was inmiddels ook wakker en samen zijn we gaan ontbijten. Toen we terug kwamen op de kamer waren de kinderen ook wakker en hadden ze ons al als vermist opgegeven, hihi, ze kunnen toch niet zonder mammie en pappie! Nadat iedereen klaar was reden we naar Chadham, volgens de heren van de receptie het mooiste dorp op het schiereiland. Het was er inderdaad heel mooi, we keken even rond en reden toen door naar het strand en de vuurtoren. Onderweg zagen we geweldig mooie huizen en Chani heeft haar huisje al uitgezocht!! Geen wonder dat onder andere de Kennedy's hun buitenhuisje hier hebben/hadden. De omgeving en het uitzicht is prachtig! En aantal keren zijn we gestopt om even rond te lopen en foto's te maken. Uiteindelijk kwamen we bij een kleine vissershaven en hier zwommen heel veel zeehonden rond die mee wilden snoepen van de vis die hier van de boten afgeladen werd. We hebben hier een hele tijd staan kijken naar de vissers en de gekke capriolen van de zeehonden en zeemeeuwen, heel leuk. Vervolgens besloten we richting hotel te rijden en genoten we nog van de rit in deze schitterende omgeving. In het hotel hebben we even gezeten en de meiden zijn nog even naar de mall hiernaast gelopen. Toen zij terug kwamen was het etenstijd en besloten we naar de Wendy's te gaan en te smullen van de laatste baconater! Na het eten nog even naar de supermarkt om wat lekkers te halen voor de rit morgen en in het vliegtuig en daarna nog even naar de Starbucks want we wilden voor Richard nog een verrassing kopen voor al het rijden wat hij gedaan heeft. ( hij moest alleen even zelf betalen want niemand heeft nog cash :). ) Hij vond de starbucks beker in ieder geval heel leuk. Daarna was het moment van de waarheid aangebroken!! We moesten gaan inpakken....en ja 2 uur later zat alles in de koffers en we zitten net onder het gewicht! Pffff er past ook echt niets meer bij...zelfs de handbagage is tot het uiterste benut. Nu nog even wat relaxen en daarna lekker slapen Ik hoop dat iedereen die ons heeft gevolgd en beetje heeft kunnen meegenieten van alles wat we weer hebben mogen meemaken in het land van de onbegrensde mogelijkheden en wie weet tot ons volgende avontuur ;)

Last stop, Cape Cod!

Gisteren ging weer vroeg de wekker om te vertrekken naar onze laatste bestemming, Cape Cod. Boston was een geweldige stad maar we verheugden ons erg op Cape Cod en de walvisvaart. Voordat we vertrokken maakten we eerst even een omweg naar de mall waar we gisteren waren geweest want dit weekend was taxfree shoppen in de hele staat. Bij de apple store stonden zeker 30 mensen personeel en de touwen voor de wachtrij stonden al klaar, ze verwachtten ontzettende drukte die dag! Binnen een paar minuten stonden we buiten met nog een Macbook want Richard en ik wilden er toch graag ook een! Daarnanog even naar de Target ( Walmart lag hier niet) en toen echt op weg. De rit duurde nog geen anderhalf uur en nog voor 1uur stonden we al bij het hotel. Gelukkig was onze kamer al klaar en konden we al inchecken. Je gelooft het niet maar ons hotel ligt naast de Cape Cod mall met erbij een hele grote boekenwinkel....helemaal ons ding. Dat werd dus onze eerste stop! Heel grappig was dat er overal " luie" leesstoelen stonden waarin je heerlijk onderuitgezakt kon zitten, wat vooral veel mannen ook zaten te doen, waarschijnlijk waren hun echtgenotes met de creditcard onderweg:). Daarna weer even naar het hotel en daar krijgen we wat advies over wat te doen en een goede pizzeria. Echt heel aardig personeel in dit hotel. Dus volgende stop was de pizzeria waar de bediening weer verrast was over het feit dat wij geen doggiebag nodig hadden na 2 grote en een kleine pizza! Terug in het hotel hebben we nog even gekletst met Marian en Michel want die waren nog online en kon Melvin meteen zijn cadeau uitpakken wat hij van hun kreeg, want intussen was Melvin ( nederlandse tijd dan wel) jarig. Vervolgens was het nog een hele truc om Melvin de kamer uit te krijgen om te kunnen versieren. Uiteindelijk ging hij maar al met Chani zwemmen want Michelle bleef wel heel erg lang op de wc;), wij snel slingers op hangen en Richard reed snel naar de winkel voor taart en kaarsjes. Toen wij vieren terugkwamen van het zwembad stond de taart klaar en hebben we gezongen. Vanmorgen ging de wekker nog vroeger dan anders want om 8 uur moesten we ons melden bij de boot om te gaan whalewatchen. We trokken het gordijn open en....regen...niet normaal. Bij de balie verzekerden ze ons dat het zo zou opknappen en dat dit het beste weer was om walvissen te zien. Nou op hoop van zegen dan maar...op naar de haven! En.....helaas pindakaas...daar aangekomen was de ochtendtrip gecanceld. Wij waren dus behoorlijk teleurgesteld en dropen af naar ons hotel. Daar aangekomen spraken we weer met de aardige heren achter de receptie en deze vonden het vreemd dat gecanceld was en belde een andere maatschappij in Provincetown op...en je deze gingen wel en we konden mee om half elf. Hij reserveerde meteen voor ons en we kregen via hem ook nog korting. Volgens hem was deze maatschappij veel meer ervaren en beter....maar we moesten snel de auto in want het was een uur rijden naar het puntje van de kaap waar Provincetown ligt. Het schiereiland is trouwens prachtig mooi! Om 10 uur kwamen we aan bij de boot en het regende nog steeds. Om half elf gingen we op weg en inmiddels klaarde de lucht op en een half uurtje later konden we onze jassen uitdoen en werd het warm. Onderweg naar de Stellwagen Bank National Marine Sanctuary, waar de walvissen komen om te fourageren, genoten we van de zee, mooie stranden en vuurtorens in de verte. En toen...ja hoor de eerste walvis in de verte....weer in de verte turen en ....op 3 meter afstand een bultrug en we kregen een mooie staart te zien voordat hij weer onderdook. Wat geweldig, dit was boven alle verwachtingen! En daar kwam hij weer naar boven en daarna nog een andere....we renden van links naar recht met ons fotoapparaat en filmcamera. Gelukkig was het op de boot helemaal niet druk en hadden we plaats genoeg om heen en weer te lopen. We bleven de drie bultruggen een tijdje volgen en steeds weer kwamen ze omhoog!! Ook zagen we iets verder weg nog 2 andere soorten walvissen. Na zo'n 3 kwartier besloot de kapitein iets verder op zee te gaan zoeken maar helaas hebben we daarna niets meer gezien. Helemaal blij gingen we na 3,5 uur weer van boord en hebben we nog even rondgelopen in Provincetown. Inmiddels scheen de zon fel en was het heel druk geworden in de stad. Provincetown is een hele toeristische plek en een waar paradijs voor kunstenaars. Daarna besloten we terug te rijden met een tussenstop bij het National Parc, wat ook heel mooi was, geweldige duinen en in de branding zag je overal zeehondenkoppies....so cute!! Intussen was het toch weer 5 uur dus we besloten terug naar het hotel te rijden om ons op te frissen en te gaan uiteten. Melvin mocht uitzoeken dus het werd het Outback vlak bij het hotel. Toen we klaar waren met eten vroeg Chani aan de ober of je iets gratis kreeg voor je verjaardag.....sure, zei de ober, with song? Of course!! En een paar minuten later kwamen 3 man personeel een ijsje brengen compleet met kaarsje en australische versie van happy birthday! Melvin voelde zich erg opgelaten in een vol restaurant maar stiekem vond hij het toch wel heel leuk. Na het eten hebben we Melvin en Chani afgezet in het hotel want zij wilden gaan zwemmen en Michelle wilde een shake van Ben&Jerry's dus wij zijn even doorgereden naar het dorp. Na een ontzettend geweldige dag liggen we nog onder de indruk nu op bed en genieten na met de foto's die we gemaakt hebben ( zo'n 8500 inmiddels!!!) Morgen de laatste dag! Wat hebben we weer veel gezien en geweldige dingen meegemaakt. Bedankt weer voor het meelezen en alle felicitaties voor Melvin. ( Marian & Yvonne, jullie brieven lagen vanmorgen onder de deur, erg leuk!) Groetjes en hugs van ons!

Boston, Tea Party & Revolution!

2 dagen geleden zijn we vertrokken uit het mooie Bar Harbor! Het was een lange rit en al snel lag iedereen op de achterbank weer te snurken! Onderweg hebben we nog even gepicknickt en laat in de middag kwamen we aan bij het Best Western hotel in Boston. Tegenover ons hotel lag een Mac Donalds dus dat werd ons avondeten voor die dag. Na het eten hebben we op de kamer geluierd, tv gekeken en achter de laptop gezeten. Gisteren weer vroeg op en na het ontbijt hebben we de gratis shuttle van het hotel naar het centrum genomen, erg handig! Vlak bij het Boston Common werden we afgezet en dat was tevens de start van het Freedom Trail wat vandaag op het programma stond. Boston is de stad met de meeste plekken die gerelateerd zijn aan de revolutie en de roots van de VS. Het Freedom Trail is een wandelroute van zo' n 4 km dwars door de stad die al deze plekken met elkaar verbind en gemarkeerd wordt door een rode lijn op het trottoir of de straat. We startten bij het visitor center op het Boston Common, nadat Chani eerst weer vriendschap had gesloten met een duidelijk overvoedde eekhoorn in het park. Het Boston Common was ook het eerste historisch punt in ons boekje. Dit park was het eerste publieke park in de US en werd in het begin gebruikt om het vee te laten grazen door de Britten. Later kwamen de rebellen er bijelkaar om te protesteren tegen de Britten. In de vorige eeuw hebben er beroemde mensen zoals JF Kennedy, M Luther King en Paus Johannes Paulus toespraken gehouden. Niet de minsten dus! Daarna kwam een memorial wat we even bekeken, foto maken en door.. Het volgende punt lag meteen bij het park en was het State House, waar we naar binnen gingen en een rondleiding kregen van een ranger, weer erg interessant! In het gebouw zetelt de gouverneur en het huis van afgevaardigden en we mochten de vergaderzalen in om even mee te kijken hoe dit ging, de gids heeft me het verschil tussen beiden uitgelegd maar eerlijk gezegd ben ik het weer vergeten...politiek...niet echt mijn ding maar wel heel leuk om mee te maken hier! Na de heerlijke koelte van de airco gingen we weer de hitte in, op naar Park Street Church en de volgende stop de granary burying ground. Deze begraafplaats dateerde al uit 1660 en hier lagen een aantal belangrijke personen begraven, zoals Samuel Adams en Robert Treat Paine, beide namen staan ook op de onafhankelijkheidsverklaring. Vlakbij het graf van Sam Adams zijn ook de slachtoffers van het Boston Massacre begraven, die door de Britten terechtgesteld zijn als straf op de Boston Teaparty. We pakten de rode draad van het verhaal weer op en kwamen bij King's Chapel en the old corner book store waar veel belangrijke documenten tijdens de revolutie zijn gedrukt. Next stop was the old south meeting house waar meer dan 5000 kolonisten in 1773 samen kwamen en het scenario van de Boston Tea Party werd afgesproken. De volgende stop was een van de belangrijkste op de trail, the old state house. Het is tegenwoordig een museum en Melvin en Chani gingen mee met rondleiding met een ranger. Dit gebouw was een groot contrast met de wolkenkrabbers eromheen. Tijdens de kolonisatie zetelden de Britse afgevaardigden hier en later werd de onafhankelijkheidverklaring vanaf het balkon voorgelezen voor het volk van Massachuchetts. Voor dit gebouw heeft ook het Boston Massacre plaatsgevonden. Detail is dat in 1976 Queen Elizabeth II op hetzelfde balkon stond tijdens een staatsbezoek. Volgende haltes waren Faneuil Hall en het Paul Revere House. Paul Revere is na zijn dood bekend geworden door een gedicht en was een van de eerste personen die de Britse schepen zag aankomen tijdens de oorlog en de stad in reed op een geleend paard om de kolonisten te waarschuwen. Hij is het symbool geworden van de stad en je ziet zijn beeltenis overal terugkomen. Daarna volgden weer een kerk en een oude begraafplaats, wat tevens het hoogste punt van de stad was. Het voorlaatste punt was de Uss Constitution wat weer machtig interessant was, maar eerst moesten we weer door een security check...goh wat hadden we dat gemist...en daarna mochten we op het oudste oorlogsschip van de US, gebouwd in opdracht van George Washington, als eerste president in 1774. Dit was echt heel mooi en we mochten ook onderdeks en de kids gingen op de foto met een echte matroos. Naast dit schip lag een oorlogsschip uit WO II, maar daar mocht je niet op. Intussen was het al bijna avond en we besloten terug te lopen naar het centrum en een lekker restaurantje te zoeken. We waren al door de Italiaanse wijk gelopen, de Joodse, de Ierse en Chinatown dus we hadden weer pijn aan de voetjes! De terugweg ging vlugger zonder rode lijn en tientallen stops en we besloten bij het hard rock cafe te gaan eten waar we 's middags ook al waren geweest ( nee geen onderdeel van de trail maar lag gelukkig wel op de route). Na een echte amerikaanse maaltijd inclusief toetje waren we tevreden en gingen we weer op pad door het mooie en gezellige centrum van Boston. Om weer terug naar het hotel te komen moesten we het hotel bellen als we bij het pickup point stonden...nou bellen is natuurlijk geen probleem...maar het pickup point vinden was niet zo eenvoudig. Na een heel stuk lopen ( zover hadden we vanmorgen toch niet gelopen?!) kwamen we aan bij het punt...dachten we...ik belde het hotel, ja ze waren er over 20 minuten. Toch maar even checken of we goed stonden...sh..nee we stonden gewoon helemaal verkeerd...oei even weer hotel bellen! Weer lopen! Pfffff! Uiteindelijk hielpen een aantal mensen ons en raadpleegden google maps en 5 minuten later stonden we op de juiste plek.....dachten we...hotel weer bellen! Ja busje is er over 10 minuten! 40 minuten later...nog geen busje..vreemd dit is toch echt backbay subwaystation?! Weer hotel bellen...oh jullie staan aan de south entrance...hilarisch maar we stonden weer verkeerd! Gelukkig stonden we gewoon aan de verkeerde uitgang en binnendoor stonden we een minuut later wel op de juiste plek waar het busje ons keurig oppikte...volgende keer maar gewoon weer met de auto! In het hotel aangekomen waren we allemaal toe aan een douche en ons bedje! Het was een geweldige dag, met heerlijk weer en veel mooie dingen. Vandaag was uitslaapdag en wel tot 9 uur!!! Na het onbijt gingen we richting shoppingmall! En jongens wat hebben we geluk gehad met plannen. 's Middags regende het namelijk pijpestelen maar wij waren toch lekker binnen! De dames gingen helemaal los in de forever 21 en andere shops en de lading ( en de smile) werd steeds groter! Jemig hoe krijgen we dit allemaal weer mee terug! Gegeten hebben we bij de Johnny Rockets en rond half acht reden we weer richting hotel en werd de buit geshowd! Morgen gaan we al naar de laatste stop van onze reis want aan alles komt een eind, dus ook aan onze reis. Het wordt een korte rit van ongeveer een uurtje naar Cape Cod, maar eerst willen we nog even langs de Apple Store. @ Opa en Marian, ik ben weer bij met bloggen en niet meer zeuren dat ik achter lig! ;-) groetjes en tot de volgende blog!

Vermont - Maine

Zondag begon de dag zoals altijd weer vroeg, ontbijten en weer in de auto. Vermont wordt met recht de Green Mountain State genoemd. Vermont is nooit onderdeel geweest van de Britse kolonie en dat is hier ook te zien. De Franse invloeden komen hier veel meer terug dan de Britse. Verder is Vermont vorig jaar ook zwaar getroffen door de orkaan Irene wat we hier en daar ook nog konden zien. Aangezien er hier in de zomer niet veel open is moesten we even zoeken wat we konden gaan doen behalve elanden en beren zoeken ;). In Killington, het dorp naast ons, was een lift gondellift naar de topvan de berg open, dus we besloten dit te doen. Bovenop de top kregen we de waarschuwing niet te ver weg te gaan want het weer zou zo omslaan....nou dat waren we toch al niet van plan. Uiteindelijk hebben we toch zo' anderhalf uur rondgeklommen en genoten van het uitzicht en zelfs alweer een slang gezien. Foto's maken op de top was een behoorlijke uitdaging want er stond behoorlijk veel wind. Vroeg in de middag reden we weer naar het hotel, maar eerst...ja daar gingen we weer...de Walmart, cadeau voor Lara is dus ook weer binnen. Richard, Chani en Melvin wilden vandaag bij Wendy's gaan eten maar Michelle en ik niet, dus wij kochten wat soep en broodjes voor in het hotel. Voor het eten zijn Richard , Chani en Melvin nog in het Norman Rockwell museum geweest wat hier 2 minuten vandaan lag en dat vonden ze erg leuk. De rest van de avond hebben we voor de tv gehangen want het was intussen weer flink begonnen met regenen. Alweer maandag! Vandaag hadden we de langste rit van de vakantie voor de boeg! We moesten helemaal naar de noordelijkste staat aan de oostkust, Maine. In Maine ligt Acadia National Park, iets waar wij ons heel erg op verheugden. De rit was mooi maar op een gegeven ogenblik waren we de Interstate wel zat en namen we de coastal highway 1 waar veel meer te zien was maar die iets langer was. Dit bleek een goede beslissing want we hebben genoten van de mooie rit naar Bar Harbor. Voor Bar Harbor zijn we nog even bij de Denny's gaan eten en laat in de middag, bijna avond, kwamen we aan in het hotel. dit hotel blijkt een schot in de roos, wat een geweldig uitzicht op de baai! Hier voelden we ons meteen thuis en de oude dame achter de balie gaf even uitleg over de omgeving en was ontzettend behulpzaam. We hebben de koffers op de kamer gezet en nog even naar de herten gekeken die kwamen snoepen aan de appelboom in de tuin, en toen zijn we het centrum ingereden. Echt ontzettend gezellig. Allemaal winkeltjes, restaurantjes en gezellige kroegjes! Alweer later dan gepland reden we naar het hotel en rolden we ons bed in ( na de blogs en berichtjes gelezen te hebben uiteraard!) Dinsdag, 10 over 5, wakker! Melvin wilde de zonsopgang zien boven de baai dus ik heb hem zachtjes wakker gemaakt. Hij ging op het balkon zitten en ik....heb met 1 oog open naar buiten gekeken en...toen weer mijn bed ingekropen....toch nog een beetje moe! 2 uur later zijn we opgestaan en zijn gaan ontbijten wat hier overigens ook prima was en daarna weer in de auto voor een korte rit naar Acadia NP. Bij het Visitor Center hebben we eerst de film over het park gekeken en daarna zijn we de grote loop gaan rijden zoals op de kaart aangegeven. Erg snel ging dit niet vanwege de prachtige viewpoints stopten we om de 3 minuten om foto's te maken. Acadia is echt geweldig mooi! Nadat we het eiland van alle kanten hadden bekeken, geklommen op rotsen en kliffen reden we de berg op naar Cadilac Mountain, de hoogste berg van de noordoostelijke regio. Hier kon je alle kanten op kijken over de zee en de vele eilandjes, echt adembenemend! Hier op het eiland ligt overigens de enige fjord die Amerika rijk is en die kun je vanaf de berg goed zien. Na de top wilden we naar de vuurtoren aan de andere kant van het eiland en dat was een half uurtje rijden. De vuurtoren was maar klein en omdat deze nog in gebruik is en dus bewoond mag je er niet naar binnen. Bij de vuurtoren lagen prachtige rotsen waar we een tijdje op hebben gezeten...totdat we plotseling een zeehond zagen in het water! Erg leuk! Daarna zagen we ook nog 2 dolfijnen en kwam de zeehond nog eens terug...wat een geluk alweer. We vonden het echt geweldig want dolfijnen zagen ze hier ook niet vaak dicht bij de kust. Na nog een tijdje gezeten te hebben, kregen we toch wel heel erg hongerven reden we weer naar het centrum. Onderweg stopten we nog bij een mooie vijver waar een beverburcht in lag en vlak ernaast liep een hert met groot gewei dat gewil poseerde voor onze camera! In het centrum was het nog een uitdaging om een parkeerplaatsje te vinden maar met een knap staaltje parkeren waar de Amerikanen van onder de indruk waren zette Richard de auto in een plek waar ik het ' m niet had na gedaan...maarja...ik benndan ook maar een vrouw hè ;) Vervolgens zijn we naar de haven gelopen en in een gezellig lobsterrestaurant iets gaan eten. Kreeft, vis, garnalen en voor Chani een megarack met ribjes. Onze serveerster was onder de indruk dat we alles opaten, maar het was heerlijk. Daarna zijn we terug gewandeld naar de auto via een aantal souvenirshops en Melvin mocht in een winkel nog quarters ruilen voor zijn verzameling. Moe maar voldaan zitten we nu weer in bed te bloggen. Richard ligt na al dat rijden KO te snurken. Vermont was leuk maar Maine is weer helemaal ons ding. De natuur hier is supermooi en stiekem denken we al dat we hier nog eens terug komen. Morgen rijden we naar onze voorlaatste stop, Boston, weer naar ons volgende avontuur. Welterusten voor iedereen en groetjes van ons allemaal

Niagara - Finger Lakes - Vermont

Hallo allemaal,

Ja we leven nog en zijn niet in de Niagara Falls gevallen.

De afgelopen dagen hebben we weer veel gedaan en had ik niet zo veel zin om te bloggen.

Woensdag zijn we met pijn in ons hart vertrokken uit Niagara Falls en hebben afscheid genomen van het prachtige uitzicht vanuit onze kamer. Koffers weer in de auto en hup op weg naar de USA! Dat was maar een paar minuten rijden en aan de overkant van de Falls hebben we onze auto geparkeerd om de watervallen te bekijken vanaf deze kant. Het uitzicht is heel anders en ook heel mooi, hier sta je veel dichter bij de waterval en het water dat met veel geweld naar beneden raast. We hebben hier nog zo'n anderhalf uur in de hitte rondgewandeld en na een bezoekje aan het hardrockcafe ( alweer een pin erbij voor de heren!) weer de airco van de auto opgezocht. We hoefden vandaag niet zo ver te rijden naar Waterloo bij de Fingerlakes. Vroeg in de middag kwamen we daar al aan. Van te voren hadden we gedacht hier onze vuile was te kunnen wassen maar helaas....de wasmachine in het hotel was al een maand kapot ( net zoals het strijkijzer op onze kamer en de lift!). Omdat we toch echt dringend moesten we wassen hebben we een wasserette opgezocht en hebben Richard en ik onze avond daar doorgebracht. Op zich niet vervelend en met de Dollarshop ernaast hebbenn we ons ook wel geamuseerd...en de was is weer heelijk fris

, Chani heeft daarna nog gestreken. Daarvoor waren we trouwens ook nog even bij de Walmart geweest voor het ontbijt morgenvroeg en we hebben nog iets gegeten bij de burgerking! De kinderen hadden zich ook goed geamuseerd in het zwembad en de jacuzzi en alweer was een mooie dag om.

Donderdag begon iets vroeger dan gepland! Om 10 voor 8 ging de telefoon...huh..oja telefoon....de frontdesk...of we onze auto wilden wegzetten want ze gingen strepen trekken op de parkeerplaats...en DAARVOOR bel je gasten 's morgens uit bed?? Hadden ze toch ook gewoon kunnen afzetten de avond ervoor?? Nou, Richard zette de auto maar snel weg maar toen hij terug kwam zei hij al dat het waarschijnlijk helemaal niet om onze auto ging...en ja hoor... een uur later ging de telefoon weer...of we nu toch echt onze auto weg wilden zetten! Bleek dat het om een grijze Grand Caravan ging en wij hebben een witte! Maar goed, intussen waren we allemaal aangekleed en gingen we op weg naar de meren. Eerst wilden we de beroemde Taugahnnock waterval zien. Na een uurtje rijden kwamen we daar aan. Het uitzicht was heel mooi maar van de waterval was in de zomer niet veel over. In de lente bleek het een machtige waterval te zijn. Er ging een pad naar beneden maar daar hadden we niet veel zin in, dus we hingen maar even de amerikaanse toeristen uit en maakten foto's en vanuit onze auto bekeken we de rest en reden we verder naar onze volgende stop, Watkins Glen State Park.

Watkins Glen State Park is eigenlijk een grote kloof die in de ijstijd is ontstaan en waar erosie zijn werk heeft gedaan, heel mooi maar de wandeling was behoorlijk pittig. Sandra en Michelle besloten dus om maar een stukje te gaan lopen en hebben er een uurtje rondgewandeld. Richard, Chani en Melvin hebben de shuttle naar boven gepakt en de wandeling naar beneden gemaakt. na een uurtje of 2 kwamen ze vol van wat ze gezien hadden weer bij de parkeerplaats waar Michelle en ik zaten te wachten. Wij hadden ons goed geamuseerd met ons boek en mensen bekijken.Op een gegeven moment stopte er zelfs een busje met Amish en ja hoor....ook zij namen de shuttle naar boven en gingen niet te voet...toch niet zo afkerig van techniek als we dachten!! Op de weg terug zijn we nog een paar keer gestopt en ook hier kwamen we weer Amish tegen. En uiteraard kwamen we ook weer een Walmart tegen waar we wat te ten hebben gekocht want we hadden echt geen zin in weer hamburgers of pizza. Na het eten zijn we nog een keer na de Walmart gereden voor ijs ( Ben's en Jerry's natuurlijk). Daarna nog een rondje zwembad en jacuzzi, een kussen/stapell gevecht op de kamer en hup slapen...alhoewel het snurkconcert vannacht mij behoorlijk wakker heeft gehouden ( lang leve de oordopjes )

Vrijdag was uitslaapdag en we stonden pas na 9 uur op. Vandaag wisten we niet echt wat we wilden doen maar we wilden niet in het hotel blijven hangen dus we zijn langs het visitor center gereden voor wat advies. Daar zeiden ze dat Buttermilk Falls State Park heel mooi was en we zijn daar dus heen gereden. Onderweg zagen we nog herten, heel leuk. Dit park was inderdaad heel mooi. Onderaan de waterval kon je ook zwemmen maar de trail was weer behoorlijk zwaar. Heel veel trappen en allemaal bergop. Michelle en ik gaven het al vlug op en ook Chani gaf zich na een tijdje gewonnen en liep terug naar beneden. Bij de waterval zochten we een picknicktafel op en gingen heerlijk in de schaduw slapen/lezen/mensen bekijken. Na een uurtje of 2 kwamen de heren helemaal bezweet terug. Ze vonden de wandeling heel mooi en hadden zelfs slangen gezien, eentje had Melvin zelfs de stuipen op het lijf gejaagd door vlak langs zijn voeten te kruipen! Na even wat rust besloten we rustig aan terug naar het hotel te rijden en nog even te webcammen met thuis. En nee...geen Walmart vandaag! In het hotel zochten we een pizzeria in de buurt uit en daar aangekomen vroegen we of 3 big ones genoeg waren voor ons vijven....sure...if you are hungry....yes we are!.....notttt.....1 hele bleef over want ze waren echt heel groot...maar gelukkig heeft Melvin dan weer iets te eten in de auto morgen

Na weer even relaxen in het zwembad en een gesprekje met een vrouw uit Canada sloten we de dag weer af.

Zaterdag! Vanmorgen weer vroeg op want er stond weer een lange rit op het programma naar Vermont. Eerlijk gezegd hadden de Fingerlakes niet heel veel indruk op mij gemaakt en was ik zeer benieuwd naar Vermont. De rit was heel erg mooi langs de vele meren en steeds hoger de bergen in. Bij een parkeerplaats stond een Amish jongen fruit te verkopen en we kochten wat sherry tomaatjes...heerlijk gezond...voor onderweg. Op een bepaald moment zei onze Tomtom dat we richting Amsterdam moesten rijden....we dachten dat we het verkeerd verstaan hadden maar nee hoor...we kwamen dus echt aan bij Amsterdam...grappig!

Uiteindelijk kwamen we aan in Rutland, Vermont, eigenlijk niet heel toeristisch in de zomer maar een heus wintersportgebied in de winter. De omgeving hier is ontzettend mooi en het hotel ( Best Western) overtrof weer onze verwachting. De suite is een heus appartement met grote keuken en woonkamer! Intussen begon het hevig te onweren maar zo snel als het was gekomen was het ook weer weg. Wel verfrissend zo'n regenbui! Toen we inlogden en onze mail bekeken was er een mail van expedia dat onze boeking gecanceld was en we dringend contact op moesten nemen....vreemd? We hadden toch ingecheckd en zaten nu op onze kamer?? Bij de balie vertelden ze ons dat er problemen met de boilers waren geweest en dat ze daarom alle reserveringen hadden gecanceld maar dat de problemen inmiddels waren verholpen...gelukkig!! Ook vertelden ze bij de balie dat er regelmatig zwarte beren hier zaten en de elanden vaak op de weg stonden...dus oppassen met rijden in het donker. Nadat we bij de Denny's gegeten hadden besloten we in het schemerdonker wat te gaan rondrijden om dieren te spotten....maar we hebben niets gezien tot grote teleurstelling van Chani.

Uiteindelijjk gingen we weer richting hotel en wat kwamen we tegen...jullie raden het al...een Walmart! Deze keer loonde het zich want hier scoorden we de deken van Scooby Doo voor Britt waar we naar op zoek waren ( bij andere Walmarts waren ze niet te krijgen) en Patries...de milkduds zitten ook al in het koffer! Het wordt nog interessant hoe we alles weer mee terug naar huis krijgen maar dat zien we dann wel weer...het past in ieder geval nog in de auto.

Het is hier trouwens wel opvallend hoe weinig europeanen hier reizen. We worden regelmatig aangesproken en ze vinden het hier wel heel bijzonder dat we uit Nederland komen. Aan de westkant kwam je telkens Duitsers of Hollanders tegen maar hier is dat helemaal niet het geval. Soms komen we zelfs een Amerikaan tegen die weet waar Nederland ligt, wat wij dan wel weer heel bijzonder vinden

Nou dit was weer het verhaal van de afgelopen dagen. Bedankt voor het meelezen en alle leuke berichtjes.

Welterusten ( of goedemorgen) en tot de volgende blog!

Niagara Watervallen

Gisteren zijn we vanuit Washington vertrokken voor een rit van 650 kilometer naar de Niagara Watervallen in Canada maar eerst wilden we nog even langs het witte huis rijden want de voorkant hadden we nog niet gezien. Vanwege het eenrichtingsverkeer hier werd dat even toch iets langer en toen we er uiteindelijk waren was er geen parkeerplaats...dus hup...weer even illegaal geparkeerd en Melvin en Chani zijn snel uitgestapt om foto's te nemen. En dan echt op weg naar Canada. De rit was erg lang maar de omgeving was heel mooi. We hebben wat gehangen, geslapen en gelezen en zijn in een klein stadje gestopt om te eten. Een vriendelijke vrouw wees ons op een restaurantje waar zij de dag ervoor had gegeten en ze had gelijk...het was echt heerlijk!!

Uiteindelijk kwamen we bij de Canadese grens en na de paspoortcontrole konden we zo doorrijden. 10 minuten later zagen we de grote torens al van de hotels bij de watervallen. In het hotel kregen we een upgrade van de kamer en nu zit ik voor een panoramaraam met uitzicht op de watervallen vanaf de 34ste verdieping dit verhaal te typen.

Gisteren zijn we nadat we van de stoel zijn gevallen door het geweldige uitzicht nog even door de stad langs de watervallen gelopen en lek geprikt door de muggen!!

Vanmorgen weer vroeg op, ontbijten ( heerlijk omelet hier trouwens) en toen op weg naar de boot om de watervallen van dichtbij te gaan bekijjken. Het was niet heel druk en we konden zo doorlopen nadat we allemaal een blauwe regencap hadden gekregen. Voordat 1 druppel water ons had aangeraakt waren we al zeiknat van het zweten onder die dingen! De vaart met de boot was echt heel indrukwekkend en je kwam echt heel dichtbij, zo dichtbij dat de boot helemaal onder de mist van de waterval verdween! Wat een geweld komt daar naar beneden! Na de vaart zijn we nog even door de stad gelopen....lijkt wel klein Hollywood....ontzettend toeristisch...net 1 grote kermis maar Michelle en Chani vonden het geweldig. Het Hardrock cafe hebben we uiteraard ook nog even geplunderd.

's Middags besloten we maar niet naar Toronto te rijden zoals we eerst van plan waren geweest maar eens te genieten van een rustigere dag en op de kamer voor ons panoramaraam te chatten met familie thuis. Chani heeft haar avonturen even kunnen delen met haar ouders en famile en wij hebben even gekletst met opa en oma en de hond en kat virtueel een knuffel gegeven :) Daarna hebben we nog even gesproken met onze stalker ( Marian, de boodschap is hier blijkbaar niet aangekomen) en toen was het tijd om te eten bij de Applebees tegenover ons hotel. Daar wilden ze ons blijkbaar snel kwijt want in een recordtempo werd het voorgerecht en daarna meteen het nagerecht opgediend!! We stonden dus binnen no time weer buiten. Michelle en ik hadden niet echt meer zin om naar de watervallen te lopen en zijn naar de kamer gegaan waar ik nu heerlijk voor het raam mijn verhaal zit/lig te doen. Van hieruit kan ik Richard, Melvin en Chani aan de rand van de waterval zien staan helemaal beneden...erg grappig!

Gisteren had trouwens een erg dikke man in het hotel naast ons niet door dat de ramen niet geblindeerd zijn en we kregen een stripshow die we liever niet gezien hadden! De kinderen hebben zich doodgelachen en het was meteen een wijze les voor ons want wij dachten namelijjk ook dat de ramen zwart waren van de buitenkant ( net als in Las Vegas)....

Voor wie het nog niet weet Melvin en Chani houden hun eigen reisavonturen bij en zouden het heel leuk vinden als jullie ook bij huneens meekijken op www.melvinchani.reismee.nl

Dit was het weer voor vandaag. Morgen weer op terug naar de US voor ons volgende avontuur!

Groetjes van ons allemaal!!

Washington DC

Gistermorgen weer vroeg op om Washington te verkennen! Zoals iedereen weet is dit de hoofdstad van de Verenigde Staten. DC staat voor District of Columbia ( ja van Columbus) en dit district behoort tot geen enkele staat om welke inmenging dan ook van de staten te voorkomen. Omdat er ook een staat Washington bestaat spreekt men hier over DC als men de stad bedoelt om verwarring te voorkomen. De Trias Politicas ( voor de geinteresseerden onder ons) is hier goed te zien in het ontwerp van de stad.Het Washington Monument ( die obelisk) vormt het middelpunt van een half kruis. Aan het eind in het noorden bevindt zich het witte huis ( de uitvoerende macht) en in het oosten bevindt zich het kapitool ( de wetgevende macht).

Ons hotel ligt niet in DC maar in Virginia, als we de brug oversteken zitten we in DC. Als eerste zochten we weer de metro op net als in New York een prima en goedkoop vervoermiddel want parkeren is hier megaduur. De auto blijft dus de komende dagen in de parkeergarage van het hotel staan! Washington is in 5 wijken ingedeeld en we wilden vandaag beginnen op de Mall. Bij het Smithsonian stapten we uit de metro en het was echt al meteen bloedheet. Op de Mall waren flink wat wegwerkzaamheden bezig dus dat bedierf het uitzicht enigszins helaas. Maar desalnietemin was het geweldig om al deze beroemde gebouwen te zien. In de verte zagen we het Capitool. Vanuit het Capitool worden de Verenigde Staten bestuurd en heel wat presidenten hebben daar op het bordes gestaan. Iedereen kan zich nog wel de beelden op televisie herinneren toen Obama president werd...nou wij stonden nu daar waar al die mensen toen ook stonden. We liepen naar het Capitool en moesten in de rij aansluiten om naar binnen te kunnen. Dit ging gelukkig vlot en na de gebruikelijke security check waren we binnen. Vervolgens sloten we aan in de rij om de tour met een gids te doen...allemaal gratis trouwens...en na een paar minuten zaten we in een zaal waar we een film over het begin van dit land kregen te zien. Eigenlijk volgen we op onze reis de historie van de US...New York waar de Nederlanders aankwamen en dit vervolgens verkochten aan de Engelsen...Philadelphia waar de Onafhankelijkheid werd uitgeroepen en nu Washington waar de regering nu nog zetelt. De gids die we daarna kregen was erg grappig en vertelde veel over de standbeelden en kunst die we in het gebouw tegenkwamen. In de crypte, zoals de volgende ruimte heette, vertelde ze ons dat dat hier niemand begraven lag zoals normaal wel in een crypte. Deze kamer was ontworpen voor George Washington maar zijn familie besloot hem op Mount Vernon te begraven zo'n 10 mijl buiten Washington op hun landgoed wat je tegenwoordig kunt bezoeken. De volgende stop was de Rotunda, de koepel, deze is zo hoog dat het vrijheidsbeeld er makkelijk in zou kunnen staan. Hier hingen nog de originele schilderijen en het was een zeer indrukwekkende ruimte. Iedere overleden president wordt hier opgebaard en soms ook een burger of soldaat als deze iets speciaals heeft gedaan, een zeer grote eer dus voor een Amerikaan. De volgende kamer was een kamer vol met standbeelden van presidenten en andere beroemde personen die hun staat hier vertegenwoordigden. In deze kamer heeft tijdens de inaugeratie Obama met 200 gasten gedineerd. Jeetje zeg wat hebben we de laatste dagen al in de voetsporen gestaan van zoveel beroemde mensen!!!

Intussen was het al middag en verlieten we het Capitool...wat een hitte...Na een stuk pizza en broodje op een foodcourt liepen we een andere wijk in, Penn Quarter, waar we als eerste op zoek gingen naar de National Archives waar de originele onafhankelijkheidsverklaring ligt, de Constitution en de Bill of Rights. Weer de security check en vervolgens naar de zaal waar deze beroemde documenten lagen. Deze werden streng bewaakt maar ook dit was weer zeer indrukwekkend om de handtekening van deze beroemde mensen te zien op het papier. Verder lag hier ook de magna carta, deze dateert uit 1215 en is getekend door de engelse koning waarmee hij zijn macht overdroeg aan het volk. Dit document is het belangrijkste document uit de engelse geschiedenis en dit document heeft wereldwijd invloed gehad op de democratie. Nadat Melvin alle documenten had gelezen

liepen we weer de hitte tegenmoet.

Onze volgende halte was het Hardrock Cafe.Dit was niet erg indrukwekkend, dus vlug pins kopen en weer verder. Op mijn verlanglijstje stond vervolgens het Old Post Office. Een Neoromaans gebouw dat maar kort als postkantoor gebruikt is ( 1899) omdat het teveel op een kerk zou lijken. Het gebouw zou toen eigenlijk afgebroken worden maar door de grote depressie was er geen geld om dit te doen. Tegenwoordig is het een kantorengebouw met een foodcourt binnenin en kun je nog de toren op en bij de oude bellen. Natuurlijk wilden we wel naar boven met de lift want daarvoor waren we gekomen...het uitzicht op de stad ...ook dit was weer erg mooi.

Inmiddels werd het al langzaam avond en wilden we nog naar het witte huis. Het witte huis was origineel trouwens helemaal niet wit maar had een zandstenen kleur. In de oorlog met de Engelsen hebben deze Washington ingenomen en onder andere het witte huis in brand gestoken. Omdat later de zwarte plekken niet meer van de stenen te krijgen waren hebben ze het wit geverfd over de plekken heen. Na een flink stuk lopen kwamen we aan de achterkant van het witte huis en konden we het op een afstandje bekijken.

Inmiddels waren we helemaal KO en stapten we in de metro richting hotel...we konden geen pap meer zeggen en besloten pizza op de kamer te bestellen...grappig dat ze zelfs in een hotel op de kamer bezorgden! 2 megapizza's waren wel voldoende dachten we...maar we kregen er nog 2 medium bij gratis! Daarna nog even film gekeken, douchen, internetten en naar bed!

Another day in DC

inmiddels was het weer zondag en onze dag begon weer vroeg ( goh lijkt wel een gewoon werkritme!!) Vandaag had iedereen moeite met opstaan en met een beetje vertraging liepen we naar de lobby. Even informeren hoe we het beste bij Arlington Cemetery kwamen waarop we prompt 5 gratis kaartje kregen voor de metro ( andere gasten hadden weekkaartjes gekocht en achtergelaten en ze waren vandaag nog geldig) even een meevaller dus! Bij Arlington aangekomen kochten we kaartjes voor een tour met een treintje want lopen hadden we wel even gehad, hoewel het gelukkig 'maar'30 graden was vandaag. Omdat er ook een gids bij de treintjes zit was ook dit weer erg interessant. Onderweg vertelde ze veel over de graven die we zagen en de eerste stop was bij de graven van de Kennedy's en de eeuwige vlam die Jacky Kennedy heeft aangestoken op het graf van haar man.

Arlington is een militaire begraafplaats waar ook heel wat bekende Amerikanen begraven liggen. 2 Presidenten, astronauten en nog veel meer. De begraafplaats werd in gebruik genomen in 1864 en er vinden ongeveer 25 begrafenissen per dag plaats. Er liggen zo'n 300 000 mensen. Erg bijzonder was onze volgende stop, het graf van de onbekende soldaat. Dit monument bestond uit 4 tombes met onbekende soldaten, 1 voor Vietnam, 1 voor Korea, 1 voor WO I en 1 voor WO II, echter na 10 jaar werd de soldaat uit Vietnam geidentificeerd en overgebracht naar zijn woonplaats. We kwamen net op tijd aan voor de wisseling van de wacht wat met groot respect door vele toeschouwers werd bekeken.

De volgende stop was het huis van Generaal Lee. Deze begraafplaats was namelijk gebouwd op het landgoed van DE generaal uit de burgeroorlog. Een stukje geschiedenis dat we daar van een ranger geleerd hebben:

George Washington had een geadopteerde kleinzoon die een stuk land erfde en er een huis op liet bouwen. Deze man wijdde zijn leven volledig aan de nalatenschap van George Washington en maakte er een soort museum van bovenop de top van de heuvel.Hij kreeg een dochter die later trouwde met..jawel Henry Lee, die toen gouverneur van Virginia was. Lee en zijn vrouw woonden hier 30 jaar lang totdat de oorlog begon en Lee door zowel het Noorden als het Zuiden gevraagd werd om te vechten. Aangezien hij niet tegen Virginia, zijn vaderland, wilde vechten ging hij terug naar het zuiden. De federale regering wilden Lee toen straffen en nam hem het landgoed af en om te voorkomen dat de familie Lee ooit nog terug zou komen liet hij in de tuin een monument maken met bijna 20000 onbekende soldaten hierin. Het begin van de begraafplaats. Dit monument staat er nog altijd en de familie Lee is dus ook nooit meer teruggekeerd. Vanaf deze heuvel heb je een machtig mooi uitzicht over de stad! Het huis van Lee en het Lincoln Memorial zijn op een rechte lijn gebouwd wat de vereniging van het Noorden en het Zuiden symboliseerd en ook de Kennedy's liggen op deze lijn begraven. Uiteraard ligt ook het witte huis op deze lijn!

Erg interessant en ongelooflijk hoeveel graven hier zijn...zover je maar kunt kijken...weer zijn we even stil en onder de indruk!

Inmiddels was het middag en namen we de metro naar het Pentagon 1 halte verder. Hier was weinig te zien en je mocht er ook geen foto's nemen. Er waren maar weinig mensen..het was immers zondag en na een paar minuten hadden we het wel gezien...ook hier heeft 9/11 zijn sporen nagelaten!

Weer de metro in op weg naar alle memorials die we nog wilden zien.We begonnen bij het Washington Monument ( de obelisk ) met de 50 vlaggen eromheen. Na de aardbeving vorig jaar is dit gebouw gesloten en mag je niet meer naar de top. Vervolgens liepen we het pad af...erg mooi aangeplant trouwens...en bekeken we het ene na het andere memorial totdat we bij het Lincoln Memorial aankwamen ( ook bekend uit de film 'night of the museum 2'). Daar was het behoorlijk druk en we hebben een tijdje op de trappen gezeten. Om daar te komen liepen we langs de beroemde vijver van reflectie maar ook deze werd gerenoveerd dus was leeg...erg jammer! Als laatste slenterden we langs de memorials aan de andere kant en namen we de metro richting hotel. Een heerlijke dag zonder pijn aan de voeten! Bij het hotel in de buurt lag een restaurant Ruby Tuesday en omdat we echt nu geen hamburger of pizza meer konden zien zijn we hier gaan zitten en hebben we heerlijk steak, ribjes en zalm gegeten. Naast ons zaten mensen die zich afvroegen waar we vandaan kwamen. We kwamen aan de praat en toen ze hoorden dat wij katholiek waren (!) konden we helemaal niet meer stuk. De oude vriendelijke dame ratelde aan een stuk door en vertelde dat haar man die naast haar zat bij de FBI gewerkt had in het Edgar J Hoover gebouw dat we gisteren gezien hadden. Leuke mensen en de oude man kwam Richard nog een hand geven toen ze weggingen. Als laatste namen we nog een heel slecht toetje...hmmmmm...en terug naar het hotel...onze laatste uurtje in Washington. Bij het hotel aangekomen werkten de roomcards niet meer...vreemd, we hadden toch echt voor 3 nachten betaald....naar de lobby en nieuwe kaartjes gekregen.

Morgen hebben we een lange rit voor de boeg naar de Niagara watervallen en verblijven we 2 nachten in Canada. Washington was een zeer indrukwekkende stad en ook hier hebben we weer zo veel gezien en gedaan!!

En oja...ik ben vanmorgen uit mijn broek gescheurd, voordat jullie dit lezen op de blog van Melvin want de kids vonden het wel hilarisch dat ik de hele dag met een gat in mijn broek heb gelopen

Vele groetjes weer voor iedereen thuis!